Welke wezens komen voor in de Friese mythologie?

In de mistige landschappen van Friesland zijn eeuwenoude verhalen en griezelige legendes generaties lang doorgegeven. Een van de meest fascinerende is de Seewiif, een zeemeerminachtige entiteit die in de diepten van de Friese wateren woont. De Geast of geest en Spûk, een spook of geestverschijning, komen vaak voor in de spookverhalen die tijdens koude, donkere nachten worden verteld. Van de Nytger, een kwellende geest, en de Grymtosk, een term voor alles wat angstaanjagend is, wordt gezegd dat ze azen op de angsten van de levenden. Wriggerts, of demonen, vinden hun oorsprong in de duistere aspecten van de Friese mythologie en worden vaak geassocieerd met kwaad en ongeluk. De Ienhoarn, een eenhoorn, staat daarentegen symbool voor puurheid en gratie, en biedt een sprankje hoop te midden van deze afschrikwekkende wezens. De Mûnster en de Helhûn, een hellehond verzwolgen in vlammen, vertegenwoordigen de belichaming van terreur. De Helhûn, met zijn zwarte, vurige vorm, wordt vooral gevreesd als voorbode van onheil. In de waterrijken is de Bûzehappert of Wettergeast, een gedaanteverwisselende watergeest, berucht om zijn bedrieglijke aard, die aast op kinderen en vrouwen. Kerkhoven zijn het domein van de Grêfskeiner of ghoul, plaatselijk bekend als lykgeast of likesteller. Dit gruwelijke wezen doet zich tegoed aan de doden en boezemt angst in bij degenen die 's nachts in de buurt van begraafplaatsen durven te komen. De Healmling vertegenwoordigt een wezen dat lijkt op een hobbit of halfling, vaak te vinden in verhalen die de realiteit vermengen met het mystieke. Op het eiland Skier beschermen de Dúnater, kwade duingeesten, hun zanderige territorium met felle vastberadenheid, terwijl de Wâlhûn, een kwade waterhond, op de loer ligt om slachtoffers mee te sleuren naar waterige diepten. Eardske, kleine kwaadaardige wezens, verblijven ondergronds en de Dwylljocht of duivelslichten misleiden reizigers naar gevaarlijke moerassen. De Trijewiif, drie spookachtige vrouwen met verschillende kleuren, zouden afkomstig zijn uit de heilige bossen van Trynwâlden. Hun dans boven een altaarsteen zou wervelwinden oproepen. In deze verhalen verschijnt de Tsjoender of tovenaar vaak als een complexe figuur, die magische krachten bezit die goed- of kwaadaardig kunnen zijn. Tot slot zwerft de Pleachbist, een schepsel van de nacht, door het land om angst in te boezemen in de harten van de mensen.

De Friezen geloofden ook in geesten en andere bovennatuurlijke wezens die de wereld om hen heen bewoonden. Ze geloofden dat deze wezens hen zowel konden helpen als schaden en ze brachten vaak offers aan hen om hun bescherming en welzijn te garanderen. Een van de belangrijkste Friese goden was Wodan, in de Noorse mythologie ook wel Odin genoemd. Een andere belangrijke Friese god was Fosite, die de god van gerechtigheid en vrede was. De Friezen vereerden ook een godin genaamd Frouwa, die de godin van de liefde en vruchtbaarheid was. Naast deze goden en godinnen vereerden de Friezen ook een aantal andere godheden, waaronder: Hludana: de godin van de natuur en de jacht, Thuner: de god van de donder en de bliksem, Nehalennia: de godin van de zee en de zeevaart, Saxnot: de god van de Saksen en de beschermer van het volk.